Jaap is een vies soepje aan het brouwen. Hij doet er veertien dagen over. Het soepje is bestemd voor de slakken. Niet om ze vet te mesten, maar om ze een zachte dood te bezorgen en daarmee onze planten te redden. Je moet per slot van rekening iets verzinnen om deze glibberige vreetgrage beestjes te bestrijden. Als je op internet rondstruint kom je legio methoden tegen, met wisselend succes. Slakkenkorrels schijnen te werken, maar zijn nu niet bepaald milievriendelijk en ook niet goedkoop. Ouderwets vangen is een al jaren beproefde methode, die heel goed werkt als je tuin niet al te groot is en als je consequent iedere avond in de schemer de ronde doet. Diverse andere methodes, zoals steentjes, cacaodoppen, koffieprut, enz, enz. geven slechts een matig resultaat. Op de kwekerij moeten we veel moeite doen om de slakken uit de hosta's, de phloxen en Bessera elegans te houden. De potten met dahlia's hebben we uit voorzorg op een stuk bestraat terrein gezet. Daar komen de slakken niet. De afstand tussen hun schuilplaatsen in het struikgewas en de dahlia's is te groot. En ze moeten dan een meter of tien over de stenen kruipen en daar hebben ze een hekel aan. Nee, slakken kun je het beste aanpakken met aaltjes. Alleen als je iedere keer weer een hele partij aaltjes moet kopen, dan wordt dan een kostbare methode. Je kunt de aaltjes ook zelf kweken. Dat is eenvoudiger dan menigeen denkt. De meeste slakken dragen al een aantal parasieten, waaronder aaltjes (nematoden) bij zich. Door een aantal slakken bij elkaar in een emmer te doen, een bodempje water erbij en wat groenvoer, vermenigvuldigen die aaltjes zich razendsnel. Na veertien dagen zijn de slakken dood en heb je een hele emmer nematodensoep. Het ziet er niet uit. Het hele handeltje moet je zeven, de gieter bijvullen met water en daarna kun je op een regenachtige dag als de slakken aan de loop zijn de planten besproeien met de soep. De aaltjes zakken tussen de planten door naar de bodem, de slakken lopen erover en worden besmet, waarna ze dood gaan. Dode slakken worden veelal ook opgevreten door andere slakken en omdat de dode slakken vol nematden zitten, worden ook die levende slakken weer besmet. Een soort klinkloop dus. Na zes weken moet je deze methode herhalen. We weten nog niet of het bij ons ook werkt. Maar het is het proberen waard. Voorlopig hebben we een vies soepje in de schuur staan. Info: http://www.velt.be/categorie/slakken.

Betsy

Ja, die zie ik als ik uit het keukenraam kijk. En niet zo weinig ook. Duizenden sterretjes stralen mij toe. Witte, lichtroze, wit met een roze randje, roze, donkerroze en bijna rode sterren, kleine sterren, grote sterren, sterren met ronde bloemblaadjes, sterren met puntige bloemblaadjes, sterren met een geel oog, sterren met een rood oog. Ik raak er niet op uitgekeken. Morgen is onze zesde open dag 'Dag van de Sterretjes'. Van al die zes keer staan dit jaar de meeste sterretjes ook al in bloei. Voor de liefhebbers zal het morgen dan ook een lust voor het oog zijn. En voor ons een feest om die liefhebbers rond te leiden en uitleg te geven over de vezorging, de groei en de bloei van dit kleine, maar o zo leuke bolgewasje uit Zuid-Afrika. Jaap is nu al een kleine 25 jaar bezig met het kruisen en selecteren in de sterretjes. De laatste 10 jaar kan hij ieder jaar nieuwe, mooie en veelbelovende zaailingen laten zien. Veel van die nieuwe kruisingen gaan de hele wereld over en dat is toch iets waar je best een beetje trots op mag zijn. Tenminste dat vind ik. Dat zul je aan Jaap niet merken. Hij is er vooral heel erg blij mee. Zo als hij ook heel blij was toen een paar weken geleden zijn nieuwe kruising van vorig jaar Fairy Kisses op de RHS Chelsea Flower show stond te stralen. Ja, als ik uit het keukenraam kijk zie ik allemaal stralende sterretjes en ook nog een stralende Jaap. Wat wil een mens nog meer.

Betsy.

Onze moestuin is veranderd in een vesting, en dat vind ik niet fijn. Een moestuin moet immers een soort lustoord zijn, waarin je lekker rond kunt lopen, terwijl je hier en daar een onkruidje wegplukt. 's Ochtends doe je een rondje om te kijken wat je kunt snijden of plukken om te eten en 's avonds maak je een bedje schoon, zaai je een rijtje worteltjes of zet je een paar nieuwe koolplantjes. Maar niets van dit alles dit jaar. We worden geplaagd door tal van geesten, die dag en nacht onze moestuin aanvallen. Overdag zijn het de duiven, die de groene bessen afrissen. 's Nachts zijn het de konijnen die alle jonge plantjes verorberen en het onkruid laten staan. Ik las dat konijnen een hekel hebben aan prei- en uienplanten. Nou, niet bij ons. "Onze" konijnen doen zich te goed aan uien, sjalotten, bietjes, sla, kool, radijs, afrikaantjes, phlox, erwten, enz., enz. Volgens mij zijn het alleseters geworden. Er zijn nog meer plaaggeesten. Voordat de eerste aardbei een lichtrood blosje had, waren de lijsters al in de buurt. Hap, hap, halve aarbei weg. En nu we begin van de week een flinke hoosbui hebben gehad, in combinatie met temperaturen boven de twintig graden, gaan de slakken in de aanval. Ze zijn dol op de dahlia's die er mooi fris bij stonden. Maar dat is dus verleden zijn. In één nacht zijn ze tot de wortel afgevreten. Het resultaat van al deze tuinellende is dat we de hele dag bezig zijn de geesten te verjagen of buiten de tuin te houden. Allemaal bogen over de bedden met daaroverheen netten en overal stokjes om de netten vast te houden. Je kunt nergens meer fatsoenlijk lopen zonder zelf verstrikt te raken in een net. Onkruid wieden is een ramp, want overal zitten de netten in de weg. Zelfs met het grasmaaien is het nog lastig. In een onbewaakt moment had ik een compleet net in de messen.Jaap stelde zelfs voor om de hele tuin te omheinen met palen en windbreekgaas. Vreselijk toch? Maar ik geef niet op. Vanmiddag heb ik gewoon weer opnieuw gezaaid in de hoop dat mijn adem langer is dan die van de konijnen en de duiven. Misschien maken we dan deze zomer nog mee dat we zorgeloos en met een blij gemoed in de moestuin kunnen wandelen. Weg vesting, leve het lustoord.

Betsy

Jaap is vanmiddag twee centimeter gegroeid, van blijdschap en ook van trots. Zijn Rhodoxis Fairy Kisses staat warempel in volle glorie te pronken op de jaarlijkse RHS Chelsea Flower Show in Londen. Vorig jaar werd dit sterretje geïntroduceerd op Plantarium in Boskoop en dan binnen een jaar al tentoongesteld op de prestigieuze Engelse bloemenshow? Ja dan mag je best een beetje trots zijn. Even een stukje geschiedenis over de Chelsea Flower Show. De show dateert al van 1862 en heet nog steeds officieel Great Spring Show. Vanaf 1912 wordt de show gehouden op de terreinen van het Royal Hospital Chelsea, een verpleeg- en bejaardenhuis voor Britse militairen. Het terrein is zo'n 45 hectare groot. Gedurende de beide wereldoorlogen was er geen show, maar vanaf 1947 is er nog geen enkel jaar overgeslagen. De show duurt vijf dagen. De eerste dag is voor de pers en voor de juryleden, die diverse prijzen toekennen aan bijzondere, nieuwe of waardevolle inzendingen. De tweede dag wordt de Engelse koninklijke familie rondgeleid. Koningin Elizabeth heeft vanaf 1947 ieder jaar de show bezocht, maar ook andere leden van haar familie laten zich ieder jaar weer zien. De BBC doet dagelijks verslag van de tentoonstelling en zo zag ik gisteravond naast de koningin minstens tien andere royals in beeld. De show is traditie, maar het bezoek van de koningin en haar gevolg is dat ook. De Chelsea Flower show is misschien wel 's werelds meest beroemde tentoonstelling met ieder jaar ruim 150.000 bezoekers. En als je dan ziet dat een plant die uit jouw handen is ontstaan, daar een plaats heeft, ja dan mag je best blij en ook een beetje trots zijn.

Betsy

Soms, en soms vaak, moet een mens even geduld hebben. Nu is die eigenschap niet mijn sterkste kant, maar naarmate de jaren verstrijken en ook ik geacht wordt wijzer te zijn geworden, heb ik geleerd dat geduld kan leiden tot een mooi resultaat. Zo ongeduldig ik soms kan zijn als het materiele zaken betreft, zoveel rust kan ik opbrengen als het gaat om alles wat er groeit en bloeit. Dat zal wel te maken hebben met mijn boerenafkomst en mijn jarenlange ervaring met dieren en planten. Je kunt wel in april aardappels poten, maar je moet toch echt tot eind augustus wachten alvorens je de nieuwe piepers uit de grond kunt halen. En je kunt wel een zeug laten dekken, maar de biggen worden pas zo'n 115 dagen nadien geboren. M.a.w. groei en bloei heeft zijn tijd nodig. Dat die tijd soms lang kan zijn, leerde ik van Jaap, die toen hij 25 jaar geleden begon met veredelen en kruisen van bijzondere bloembollen, tegen mij zei: 'de eerste echte resulaten verwacht ik over 20 jaar'. Ik heb hem toen met enig ongeloof aangekeken. Hij heeft zowaar gelijk gekregen. Zo heb ik ook jaren geduld moeten hebben alvorens mijn clivia in bloei kwam. Ooit als stek gekregen van mijn moeder, heeft de plant jarenlang heel langzaam groeiend, maar nooit bloeiend ons huis 'aangekleed'. De moederplant van mijn moeder bloeide bij haar ieder jaar en staat nu bij mijn schoonzus in de zorgboerderij, wederom bloeiend. Een paar weken geleden ontdekte ik een klein oranje puntje in het binnenste van de plant. En ziedaar, de clivia vond dat ze groot en sterk genoeg geworden was om voor bloemen te zorgen. We zijn snel méér water gaan geven zodat de bloemsteel zich kon strekken. Nu genieten we iedere dag van een mooie oranje/rode bloem. Even geduld hebben kan soms jaren duren, maar dan..... info: http://www.neerlandstuin.nl/plantenb/clivia.html

Betsy