Boeren en tuinders hebben een prachtig beroep. Wat is er mooier dan zorgen voor een lekker karbonaadje, gezonde eieren, frisgroene groente, appels en een scala aan bloemen en planten, die onze omgeving van kleur en geur voorzien. Dit zijn allemaal de voordelen op kleine schaal, in onze nabije leef- en woonomgeving. Macro-economisch levert de Nederlandse land- en tuinbouw een geweldige prestatie met een exportwaarde van 80 miljard euro. Dat is ongeveer éénderde deel van de waarde van de totale Nederlandse export. Als je dan weet dat de Nederlandse economie en dus de Nederlandse samenleving draait bij de gratie van de export, dan is dat een reden te meer om trots en zuinig te zijn op de boeren en tuinders. Ik geloof nog steeds dat de burgers dat ook wel zijn. Zo niet de media. Het journaille heeft er een handje van om vooral negatieve en tendentieuze berichten de wereld in te sturen over b.v. de megastallen voor koeien en de bijendodende bestrijdingsmiddelen. Als je die artikelen goed leest, dan zie je dat ze doorspekt zijn met aannames en niet gefundeerde beweringen. Vaak worden persberichten van belangengroeperingen klakkeloos overgenomen als zijnde waarheden. Gelukkig hoef je als burger voor de informatievoorziening niet geheel en al afhankelijk te zijn van de media. Je kunt ook zelf op onderzoek gaan bij boeren of tuinders in de eigen omgeving. Ga eens bij ze op bezoek. Knoop een praatje aan over het boerenvak, over de kostprijs van het product, over de productiewijze, over de drijfveren. Er gaat een wereld voor je open als je je verdiept in het boeren- of tuindersvak. In de Gelderse Vallei is die mogelijkheid er deze week. Info: http://www.valleiboertbewust.nl.

Betsy

Al vanaf mijn lagere schooltijd lees ik graag. Kranten, tijdschriften, boeken en de laatste jaren natuurlijk ook op internet. Al het geschrevene heeft mijn aandacht. Dat betekent niet dat ik de dagen lezend doorbreng. Er zijn tijden dat ik hoogstens de krant lees. Maar er liggen wel altijd een paar boeken binnen handbereik. Zoals nu 'Steinz Gids voor de Wereldliteratuur'. Ik volg al een tijdje de weblog van Pieter Steinz 'Read Around the Globe', waarin iedere ochtend vroeg een nieuwe bijdrage wordt geplaatst. Zo nét na het ontbijt en het lezen van de krant, is dat meestal het eerste waar ik 's ochtends een paar minuten voor uittrek. Iedere dag een kleine bijdrage over een schrijver, een roman, een literair werk, een gedicht. En dat vaak geplaatst in de context van de tijd waarin het geschreven werd of vergeleken met ander werk van de schrijver of vergelijkbare boeken. Het is een dagkalender van de wereldliteratuur. Vandaag schrijft hij over de Franse schrijver Markies de Sade, die 275 jaar geleden werd geboren. Diens pornografische geschriften doorbreken tot op de dag van vandaag taboes en leiden nog steeds tot schokkende reacties bij lezers. De Gids voor de Wereldliteratuur schreef Steinz samen met zijn dochter Jet. Het is een lijvig naslagwerk van honderden pagina's waarin aan de hand van verhalen, overzichten, verwijzingen en kaarten de wereldliteratuur van een paar eeuwen in beeld wordt gebracht. Het boek is niet goedkoop, maar met een paar boekenbonnen haal je een interessante gids in huis, waaraan je jaren plezier kunt beleven. Info: http://www.pietersteinz.com

Ik moet nog even iets vertellen over picknickplaatsen. Of eigenlijk iets over die bezigheid in het algemeen. Picknicken lijkt een engels woord. Al gauw heb je dan het idee dat die term na de Tweede Wereldoorlog vanuit Amerika of Engeland naar Europa is overgewaaid, zoals dat met veel begrippen en woorden is gebeurd. Nederland en Europa waren immers vooral de eerste jaren na die oorlog helemaal gericht op het westen. Vaag herinnerde ik me dat in de Nederlandse en Engelse literatuur uit de achttiende en negentiende eeuw passages voorkwamen waarin families naar buiten trokken om zittend op de grond te lunchen, maar noemde men dat toen ook al picknicken? Tijd voor een klein onderzoekje mijnerzijds. Dat is tegenwoordig heel gemakkelijk. Een 5 minuten googelen (tien jaar geleden hadden we nog nooit van dit werkwoord gehoord) en je bent weer een heleboel informatie wijzer. Er zijn meerdere verklaringen in omloop. Zeker is in ieder geval dat al in de Middeleeuwen de grote jachtpartijen gepaard gingen met buitenmaaltijden en dat ook in de zestiende en zeventiende eeuw groepen (welgestelden of adel) aan de rand van het bos of in parken allerlei lekkernijen verorberden. Het personeel ging dan mee voor aan- en afvoer van etenswaren en eet- en drinkgerei. De meest plausibele verklaring met betrekking tot de herkomst van het woord picknicken voert terug naar de franse taal. Piquer betekent pakken. Dit samenvoegend met het woordje nique (kleinigheid) leidt al snel naar piquenique:: een kleinigheidje pikken of pakken. Naderhand is het woord verengelst naar picknick. Tegenwoordig eten we vaak buiten, al dan niet thuis. Maar dat is niet altijd een picknick. Bij een picknick is het toch echt de bedoeling om van huis meegenomen etenswaren en dranken op zijn minst met zijn tweeën elders in de vrije natuur te verorberen. Maar hoe vaak gaan we nog met de picknickmand op stap? Het is zo gemakkelijk om onderweg een broodje te pakken, een kop soep te nemen of een pannenkoek te eten. De horeca is immers altijd dichtbij. Wij hebben op zolder nog een echte grote picknickmand staan, lang geleden van familie op onze trouwdag gekregen. Ik bewaar er tegenwoordig mijn breikatoen in. Info: http://en.wikipedia.org/wiki/Picnic

Betsy

Komt er nu wél of niet een parkeerplaats met picknickbanken op het veldje van de voormalige rioolvoorzuivering van Otterlo? Dat was de afgelopen jaren de vraag. Welnu, hij komt er wél. De gemeente Ede heeft de knoop doorgehakt. Deze week stond dit nieuwtje in alle lokale en regionale bladen vermeld. De rioolvoorzuivering wordt al jaren niet meer gebruikt. Het terrein ligt er verlaten bij. Alleen de plaatselijke bijenhoudersvereniging heeft er een bijenstalletje met kasten staan. Ook hebben de imkers een gedeelte ingeplant met bijenvriendelijke struiken en planten. De nieuwe parkeerplaats moet het centrum van Otterlo enigszins ontlasten. Otterlo is nu eenmaal een geliefd startpunt voor fiets- en wandeltochten. Veel mensen komen daarvoor per auto naar ons dorp. In het dorp zelf is al jaren een nijpend en structureel tekort aan parkeerplaatsen. Er is wel een weiland naast het centrum en er zijn een paar brede grasstroken, maar een echte parkeerplaats, die op een mooie zonnige dag minimaal vijftig auto's kan opvangen, is er niet. Het gevolg is dat toeristen verspreid door het dorp hun auto's parkeren, soms zelfs bij ons aan de zandweg. Daar komt nu dus verandering in. Tenminste, als de toeristen een dergelijke parkeervoorziening gaan gebruiken. De ervaring leert dat veel fietsers en wandelaars hun tocht willen starten of beëindigen op een punt waar ze koffie, thee of een glaasje kunnen nuttigen. Even een lekkere lunch of een frietje tot besluit gaan er ook altijd wel in. De geplande parkeerplaats heeft die voorziening niet. Daarvoor moet je in het dorp zelf zijn. En de horecaondernemers hebben natuurlijk graag dat al die toeristen hun uitspanning met een bezoek vereren. Hoe wordt dit opgelost? Ik ben benieuwd. Wel komt er op de nieuwe parkeerplaats een picknickvoorziening. Daarover morgen meer.

Betsy

Onze Fokkie (de hond) is in de rui. En dat niet zo maar een klein beetje. Als je hem over de rug aait, heb je een hele hand haar te pakken. Onze Fokkie is een gezellige en waakse boerenfox, 12 jaar oud en op 8-jarige leeftijd bij ons gekomen. Jaap heeft hem uit het asiel gehaald. Op die leeftijd kun je een hond niet zoveel nieuwe regels aanleren. Hij was gewend binnen te zijn en kon traplopen. Met als gevolg dat hij ook boven komt. U raadt het al: behalve beneden hebben we nu ook op de bovenverdieping overal flinke plukken hondenhaar liggen. Normaliter heeft een hond twee ruiperiodes. In het voorjaar verliest hij de dikke wintervacht en in het najaar verwisselt hij de dunne zomervacht voor een voller exemplaar. Aangezien tegenwoordig veel honden het hele jaar door ook binnenshuis in een aangenaam klimaat vertoeven is dat tweejaarlijkse proces enigszins verstoort. En dus ruit Fokkie het hele jaar door een klein beetje en tweemaal in het jaar overmatig veel. Ik vind het niet prettig, maar het is niet anders. Het huis iedere dag zuigen en de hond vaak borstelen moeten ervoor zorgen dat ik mijn ergenis in bedwang houd. De hond kan er per slot van rekening niets aan doen. Het is de natuur en ik weet maar al te goed dat de mens niet machtiger is dan de natuur.