Buurvrouw Ella loopt deze week de Nijmeegse Vierdaagse. Het is haar eerste keer. Ze is absoluut niet onvoorbereid van start gegaan. Al in januari liep ze samen met een vriendin de eerste kilometers. En daarna steeds een stukje verder, met droog weer en met regen, op vlakke wegen en op wegen met heuveltjes, met of zonder bepakking, allerlei schoenen uitproberend. Vorige week had ze ruim 600 kilometer training achter de rug. Maandag heeft ze haar felbegeerde startbewijs opgehaald . Ze hoort bij de groep vroege starters en dat betekent dat ze om acht uur naar bed gaat en ’s morgens om half vier vertrekt richting Nijmegen. Het is maar 40 kilometer bij ons vandaan en ze verwacht na een vermoeiende wandeltocht het beste in haar eigen bed te slapen. Ik heb haar maandag gesproken en succes gewenst. Zo te zien stond ze te popelen om aan de Vierdaagse te beginnen. Alle voorbereidingen waren getroffen en samengepakt in een heuptasje waarin zo ongeveer alles zat wat je denkt nodig te hebben, van een flesje water tot een paar zelfgemaakte klosjes ter voorkoming van opgezette “wandelpolsen” toe. Ik voel geen enkele neiging om met haar mee te wandelen. O zeker, ik vind het leuk voor haar, maar mijn benen hebben een hekel aan een dergelijke inspanning. In mijn familie komen nogal wat mensen voor die een matig “onderstel” hebben en ik ben daar één van. In mijn kinderjaren heb ik een paar keer de Airborne Wandeltocht gelopen. Dat was toen 15 kilometer en dat was al veel voor mij, zelfs op die leeftijd. Twee jaar geleden hebben we met neven en nichten van mijn moederskant de schoolroute van onze ouders gelopen van Terlet naar Rozendaal, een tocht van 7 kilometer over hei en door bos. Het was maar goed dat ik daarvoor flink geoefend heb, want anders hadden ze mij halverwege op een bankje kunnen achterlaten. Geef mij maar een fiets. Dat gaat me een stuk gemakkelijker af. Wie weet, doe ik in de toekomst nog eens aan een Fiets Vierdaagse mee. Maar dan wel op een echte ouderwetse Gazelle zonder hulpmotor. Bij de wandelvierdaagse mag je immers ook geen ondersteuning gebruiken.

Betsy

Vanmiddag hebben we ons beziggehouden met het snoeien van de heggen. Zodra je de langste dag achter de rug hebt, wordt het tijd om daar over na te denken. Nu zijn er mensen die al vóór 21 juni de heg snoeien. Wij houden daar niet zo van want het betekent dat je in het najaar nog een keer moet snoeien. En één keer vinden wij wel voldoende. Toen ik vijfendertig jaar geleden hier kwam wonen kon ik niet denken dat we ooit nog eens zulke dikke hagen en zoveel bomen en struiken op het erf zouden hebben. Het was destijds een kale bedoening. De oude Amerikaanse eiken stonden voor en opzij van het huis. Er stonden een paar oude appelbomen, een oude perenboom en een paar berken. Dat was alles. Verder groeiden er op het kale zand gulde roede, brandnetels, melde en ander onkruid. Honderden en honderden bomen en struiken hebben we aangeplant. Honderden en honderden zijn gewoon verdroogd, verdord, verdwenen. Jaar op jaar hebben we steeds weer nieuwe exemplaren gepoot, watergegeven, vertroeteld. En ja, na twintig jaar werden de eerste resultaten zichtbaar. Heel voorzichtig begonnen zich haagjes te ontwikkelen, een houtwal, een bongerd, een moestuin. En nu, ja nu ná vijfendertig jaar zitten we volop in het groen en genieten we ieder seizoen van alle kleuren, die de bomen en struiken ons geven. En ja, nu moeten we ook volop snoeien en knippen, want anders groeit alles dicht. Vroeger snoeiden we gewoon handmatig met de heggenschaar. We hebben er wel vijf, maar we gebruiken ze niet meer voor de hagen. Tegenwoordig haalt Jaap bij vriendin Jannie de motorzaag en knipt hij in één middag alles. Ik mag blad harken. Dat vind ik wel leuk om te doen. Het ruimt zo lekker op en als je klaar bent is het pad weer zo lekker breed. Maar nog steeds kan ik me verbazen over zóveel bomen en struiken op dit schrale stukje land in Otterlo.

Betsy